Jezus rozmawia z Samarytanką

¹Wkrótce Jezus otrzymał wiadomość, że faryzeusze już wiedzą, iż pozyskuje i chrzci więcej uczniów niż Jan ² (chociaż Jezus osobiście nikogo nie chrzcił, ale czynili to Jego uczniowie). ³ Dlatego opuścił Judeę i skierował się do Galilei. ⁴ Chciał jednak przejść przez Samarię. ⁵ Zbliżył się więc do samarytańskiego miasteczka Sychar, położonego w pobliżu terenów, które dawno temu patriarcha Jakub przekazał swojemu synowi, Józefowi. ⁶ Znajdowała się tam studnia Jakuba. Zmęczony drogą, Jezus usiadł przy niej, a było to samo południe. ⁷ Wtedy właśnie przyszła tam po wodę pewna Samarytanka. Jezus poprosił ją:

—Możesz dać Mi się napić?

⁸ Uczniowie w tym czasie poszli do miasteczka kupić coś do jedzenia. ⁹ Kobieta odrzekła:

—Prosisz mnie o wodę?! Przecież Żydzi i Samarytanie nawet z sobą nie rozmawiają.

¹⁰ —Gdybyś wiedziała, jak wspaniały dar przygotował Bóg dla ludzi oraz kto do ciebie mówi, prosiłabyś Go, a dałby ci wodę życia—odpowiedział Jezus.

¹¹ —Panie, przecież nie masz nawet czym zaczerpnąć wody, a studnia jest głęboka. Skąd więc weźmiesz tę wodę życia? ¹² Czyżbyś był większy od naszego przodka Jakuba, który dał nam tę studnię? On sam pił z niej wodę, a także jego dzieci oraz całe jego stada.

¹³ —Każdy, kto pije tę wodę, po jakim czasie znowu będzie mieć pragnienie—odrzekł Jezus. ¹⁴ —Ale kto napije się mojej wody, już nigdy nie będzie spragniony. Wręcz przeciwnie! Moja woda wytryśnie z niego i stanie się źródłem życia wiecznego.

¹⁵ —Panie, daj mi więc tej wody—poprosiła kobieta—abym już nie była spragniona i nie musiała przychodzić do tej studni.

¹⁶ —Idź najpierw i przyprowadź męża—rzekł do niej Jezus.

¹⁷ —Nie mam męża—odparła.

—Słusznie mówisz: „Nie mam męża”. ¹⁸ Miałaś bowiem pięciu mężów, a mężczyzna, z którym teraz żyjesz, nie jest twoim mężem. Powiedziałaś więc prawdę.

¹⁹ —Panie, widzę, że jesteś prorokiem!—powiedziała. ²⁰ —Nasi przodkowie czcili Boga na tej górze. A wy, Żydzi, twierdzicie, że Jerozolima jest właściwym miejscem oddawania Mu czci.

²¹ —Uwierz Mi, kobieto, że nadchodzi czas, gdy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. ²² Wy nie wiecie, kim jest Ten, komu oddajecie cześć. My znamy Go, bo zbawienie wywodzi się od Żydów. ²³ Nadchodzi jednak czas—właściwie już nadszedł—gdy prawdziwi czciciele Ojca będą oddawać Mu cześć w duchu i w prawdzie. Właśnie takich czcicieli On pragnie. ²⁴ Bóg jest duchem. Dlatego ci, którzy oddają Mu cześć, mają to robić w duchu i w prawdzie.

²⁵ —Wiem, że pewnego dnia ma przyjść Mesjasz (to znaczy: „Chrystus”)—odrzekła kobieta. —A gdy On nadejdzie, wszystko nam wyjaśni.

²⁶ —Właśnie z Nim rozmawiasz! To Ja Nim jestem—odpowiedział Jezus.

Powrót uczniów

²⁷ W tym momencie nadeszli uczniowie i zdziwili się, że Jezus rozmawia z samarytańską kobietą. Żaden z nich jednak nie zapytał: „Po co z nią rozmawiasz?”. ²⁸ Ona zaś zostawiła dzban i pobiegła do miasteczka, wołając:

²⁹ —Chodźcie zobaczyć człowieka, który powiedział mi wszystko, co zrobiłam w życiu! To musi być Mesjasz!

³⁰ Mieszkańcy wyszli więc z miasteczka i szli zobaczyć Jezusa. ³¹ Tymczasem uczniowie zachęcali Go:

—Nauczycielu! Zjedz coś.

³² —Ja mam pokarm, o którym nie wiecie—odpowiedział.

³³ —Czyżby ktoś przyniósł Mu jedzenie?—zastanawiali się między sobą.

³⁴ —Moim pokarmem jest wypełnianie woli Tego, który Mnie posłał, i wykonywanie Jego dzieła—odparł Jezus. ³⁵ —Czy nie mówicie: Już za cztery miesiące zaczną się żniwa? Ja wam mówię: Rozejrzyjcie się dookoła i zobaczcie, że pola już teraz są gotowe do żniw. ³⁶ Żniwiarz odbiera zapłatę za pracę i zbiera wieczny plon. A ten, który siał, cieszy się razem z nim. ³⁷ Prawdziwe jest powiedzenie: „Jeden sieje, drugi zbiera”. ³⁸ Oto posłałem was do zbierania tego, czego nie sialiście. Inni się przy tym napracowali, a wy zbieracie plon ich pracy.

Wiara Samarytan

³⁹ Wielu Samarytan z tego miasteczka uwierzyło Jezusowi dzięki słowom kobiety: „Powiedział mi wszystko, co zrobiłam w życiu!”. ⁴⁰ Gdy więc przyszli do Niego, prosili, żeby się u nich zatrzymał. Został więc tam dwa dni. ⁴¹ Oni zaś słuchali Jego nauki i jeszcze więcej z nich uwierzyło Mu. ⁴² Kobiecie zaś mówili: „Wierzymy teraz nie tylko dzięki twoim słowom. Sami bowiem Go słyszeliśmy i wiemy, że to właśnie On jest Zbawicielem świata”.

Jezus uzdrawia syna urzędnika

⁴³ Po upływie dwóch dni Jezus udał się do Galilei, ⁴⁴ mówił bowiem, że prorok nie może znaleźć szacunku we własnej ojczyźnie. ⁴⁵ Mieszkańcy Galilei przyjęli Go z otwartymi ramionami. Byli bowiem w Jerozolimie na święcie Paschy i widzieli wszystko, czego tam dokonał. ⁴⁶ Jezus ponownie poszedł do Kany Galilejskiej, gdzie poprzednio przemienił wodę w wino.

W pobliskim Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik państwowy, którego syn akurat poważnie chorował. ⁴⁷ Usłyszał on wcześniej, że Jezus zmierza z Judei do Galilei. Przyszedł więc do Kany i błagał Go, aby udał się do Kafarnaum i uzdrowił jego umierającego syna. ⁴⁸ Jezus rzekł do niego:

—Jeśli nie zobaczycie cudów, nie uwierzycie Mi.

⁴⁹ —Panie, zechciej przyjść, zanim moje dziecko umrze—błagał urzędnik.

⁵⁰ —Wracaj do domu! Twój syn będzie żył—odpowiedział Jezus.

Urzędnik uwierzył Jezusowi na słowo i odszedł. ⁵¹ Gdy był jeszcze w drodze, wybiegli mu na spotkanie słudzy z wieścią, że jego syn wyzdrowiał. ⁵² Zapytał więc, o której godzinie poczuł się lepiej.

—Wczoraj o pierwszej po południu spadła mu gorączka—odpowiedzieli.

⁵³ Ojciec uświadomił sobie wówczas, że właśnie o tej godzinie Jezus powiedział mu: „Twój syn będzie żył”. Wtedy on sam i cały jego dom uwierzył Jezusowi. ⁵⁴ Był to drugi cud Jezusa od Jego powrotu z Judei do Galilei.