Śmierć Łazarza

¹Pewnego dnia zachorował Łazarz, brat Marii i Marty z Betanii. ² Maria była tą kobietą, która namaściła olejkiem stopy Pana i wytarła je swoimi włosami. ³ Siostry wysłały do Jezusa wiadomość: „Panie, Twój bliski przyjaciel zachorował”. ⁴ Gdy Jezus to usłyszał, powiedział:

—Ta choroba nie zakończy się śmiercią, lecz przyniesie chwałę Bogu i Ja, Syn Człowieczy, również zostanę dzięki niej otoczony chwałą.

⁵ Jezus bardzo kochał całą trójkę: Martę, jej siostrę—Marię oraz Łazarza. ⁶ Jednak jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie zastała Go ta wiadomość. ⁷ Dopiero wtedy oznajmił uczniom:

—Chodźmy jeszcze raz do Judei.

⁸ —Nauczycielu! Przecież tamtejsi przywódcy chcieli Cię zabić, a Ty znowu tam idziesz?—zaprotestowali.

⁹ —Czy dzień nie ma dwunastu godzin?—odpowiedział Jezus. —Kto chodzi w ciągu dnia, nie potknie się, bo jest jasno. ¹⁰ Kto zaś chodzi nocą, potyka się, bo panuje ciemność. ¹¹ Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, muszę więc pójść, aby go obudzić.

¹² —Panie! Jeśli zasnął, to znaczy, że powraca do zdrowia—ucieszyli się uczniowie.

¹³ Jezus jednak miał na myśli śmierć Łazarza. Oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie. ¹⁴ Wyjaśnił im więc:

—Łazarz umarł. ¹⁵ Ale ze względu na was cieszę się, że Mnie tam nie było. Chcę bowiem, abyście uwierzyli. Chodźmy do niego!

¹⁶ —Chodźmy więc! Najwyżej umrzemy razem z nim—odezwał się Tomasz, zwany Bliźniakiem.

Jezus pociesza siostry

¹⁷ Gdy Jezus dotarł na miejsce, Łazarz już od czterech dni spoczywał w grobie. ¹⁸ A Betania leżała blisko Jerozolimy, w odległości niecałych trzech kilometrów, ¹⁹ dlatego wielu ludzi z Jerozolimy przyszło do Marty i Marii, aby wyrazić im swoje współczucie po stracie brata. ²⁰ Gdy Marta dowiedziała się, że nadchodzi Jezus, wybiegła Mu na spotkanie. Maria zaś została w domu. ²¹ Spotkawszy Jezusa, Marta powiedziała:

—Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł! ²² Ale jestem przekonana, że nawet teraz Bóg da Ci to, o co Go poprosisz.

²³ —Twój brat zmartwychwstanie—powiedział Jezus.

²⁴ —Tak, wiem o tym—odrzekła Marta. —Ożyje w dniu ostatecznego zmartwychwstania.

²⁵ —To Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem—oznajmił Jezus. —Kto wierzy Mi, choćby umarł, będzie żyć. ²⁶ A każdy, kto żyje i wierzy Mi, nigdy nie umrze. Czy wierzysz w to?

²⁷ —Tak, Panie—odrzekła Marta—wierzę, że jesteś Synem Boga, Mesjaszem, który miał przyjść na świat.

²⁸ Po tych słowach odeszła. Zawołała siostrę, Marię, i na osobności powiedziała jej:

—Nauczyciel już przyszedł i chce się z tobą zobaczyć.

²⁹ Maria natychmiast wstała i pobiegła do Niego. ³⁰ Jezus nie wszedł jeszcze do wsi, ale czekał tam, gdzie Go spotkała Marta. ³¹ Przybysze z Jerozolimy, którzy byli z Marią w domu i pocieszali ją, zauważyli, że w pośpiechu wstała i wyszła. Pomyśleli więc, że idzie wypłakać się przy grobie Łazarza, dlatego poszli za nią. ³² Gdy Maria doszła do Jezusa i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg i powiedziała:

—Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.

³³ Jezus zobaczył, jak Maria płacze, a wraz z nią ci, którzy za nią przyszli. Wtedy głęboko się wzruszył i zasmucił.

³⁴ —Gdzie go pochowaliście?—zapytał.

—Panie, chodź i zobacz—odpowiedzieli.

³⁵ Wtedy Jezus zapłakał.

³⁶ —Musiał być mu bardzo bliski!—zauważyli przybysze z Jerozolimy.

³⁷ —Przecież przywrócił wzrok niewidomemu! Nie mógł więc sprawić, żeby Łazarz nie umarł?—mówili z wyrzutem niektórzy.

Jezus wskrzesza Łazarza

³⁸ Poruszony do głębi, Jezus dotarł do grobowca. Była to grota, a jej wejście zamykał głaz.

³⁹ —Odsuńcie głaz!—polecił Jezus.

—Panie, ciało już cuchnie! Leży tam już bowiem od czterech dni—zawołała Marta, siostra zmarłego.

⁴⁰ —Przecież powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz Bożą chwałę—odpowiedział Jezus.

⁴¹ Odsunięto więc głaz. A Jezus podniósł oczy ku górze i rzekł:

—Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. ⁴² Ja wiem, że zawsze Mnie wysłuchujesz, ale mówię to ze względu na tych ludzi, aby uwierzyli, że to Ty Mnie posłałeś.

⁴³ Potem zawołał donośnym głosem:

—Łazarzu! Wyjdź!

⁴⁴ Wtedy zmarły wyszedł z grobu. Jego stopy i ręce były jeszcze powiązane płóciennymi opaskami, a twarz owinięta chustą.

—Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić—rzekł Jezus.

Spisek przeciwko Jezusowi

⁴⁵ Wówczas wielu ludzi z Jerozolimy, którzy przyszli z Marią i zobaczyli ten cud, uwierzyło Jezusowi. ⁴⁶ Niektórzy jednak odeszli stamtąd i powiadomili o wszystkim faryzeuszy. ⁴⁷ Ci zaś, razem z najwyższymi kapłanami, zwołali posiedzenie Wysokiej Rady.

—Co robić?—zastanawiali się. —Ten człowiek dokonuje tak wielu cudów. ⁴⁸ Jeżeli nic z nim nie zrobimy, wszyscy Mu uwierzą! A wtedy nadciągną Rzymianie i odbiorą nam świątynię i władzę nad krajem.

⁴⁹ W tym momencie głos zabrał niejaki Kajfasz, który tego roku sprawował urząd najwyższego kapłana:

—Nic nie rozumiecie! ⁵⁰ Przecież lepiej będzie, jeśli jeden człowiek umrze za naród, niż miałby zginąć cały naród.

⁵¹ Nie powiedział tego sam od siebie. Jako najwyższy kapłan wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za cały naród. ⁵² I nie tylko za naród, lecz również po to, aby zgromadzić razem wszystkie Boże dzieci rozproszone po świecie. ⁵³ Tego dnia przywódcy postanowili więc, że zabiją Jezusa. ⁵⁴ Dlatego przestał On jawnie poruszać się po Judei. Skierował się natomiast wraz z uczniami do Efraim, miasteczka położonego blisko pustyni, i tam się zatrzymał. ⁵⁵ Zbliżało się właśnie święto Paschy. I mnóstwo ludzi z całego kraju napływało do Jerozolimy jeszcze przed świętem, aby dopełnić ceremonii oczyszczenia. ⁵⁶ Wszyscy wypatrywali także o Jezusa i będąc w świątyni pytali siebie nawzajem:

—Jak myślicie, czy przyjdzie na uroczystości?

⁵⁷ Najwyżsi kapłani i faryzeusze publicznie ogłosili wtedy, że każdy, kto zobaczy Jezusa, ma ich natychmiast o tym poinformować, aby można Go było aresztować.