Namaszczenie Jezusa w Betanii

¹Na sześć dni przed rozpoczęciem Paschy Jezus przybył do Betanii, do Łazarza, którego niedawno wskrzesił z martwych. ² Przygotowano z tej okazji kolację. Marta im usługiwała, Łazarz siedział razem z Jezusem, ³ natomiast Maria przyniosła butelkę bardzo drogiego olejku nardowego, namaściła nim stopy Jezusa i otarła je własnymi włosami. Cały dom napełnił się wspaniałym zapachem. ⁴ Na to Judasz, jeden z uczniów Jezusa (ten, który Go później zdradził), powiedział:

⁵ —Przecież można było sprzedać te perfumy i uzyskaną w ten sposób znaczną sumę rozdać biednym!

⁶ Powiedział to jednak nie z troski o biednych, ale dlatego, że był złodziejem. Jako skarbnik trzymał wspólną kasę i wykradał z niej pieniądze.

⁷ —Daj jej spokój!—odrzekł Jezus. —Przygotowała to na dzień mojego pogrzebu. ⁸ Biedni zawsze będą wśród was, ale Mnie już wkrótce zabraknie.

⁹ Gdy mieszkańcy Jerozolimy dowiedzieli się, że Jezus jest w Betanii, przybyli tam. Chcieli się bowiem z Nim spotkać, ale także zobaczyć Łazarza, którego wzbudził z martwych. ¹⁰ Wówczas najwyżsi kapłani postanowili zabić również Łazarza, ¹¹ bo z jego powodu wielu Żydów uwierzyło Jezusowi.

Triumfalny wjazd

¹² Następnego dnia wśród tłumów, które przybyły na święto, rozeszła się wieść, że Jezus zbliża się do miasta.

¹³ Ludzie wzięli więc liście palmowe, wyszli Mu na spotkanie i powitali Go wołając:

¹⁴ A Jezus dosiadł osiołka i jechał na nim, spełniając w ten sposób zapowiedź Pisma:

¹⁶ Wtedy jeszcze uczniowie nie rozumieli tego zdarzenia. Ale później, gdy Jezus został otoczony chwałą, przypomnieli sobie, że to o Nim mówiło Pismo. ¹⁷ Ci, którzy wcześniej na własne oczy widzieli, jak Jezus zawołał Łazarza i wskrzesił go z martwych, opowiadali o tym innym. ¹⁸ Dlatego aż tak wielki tłum wyszedł powitać Jezusa. Ludzie bowiem dowiedzieli się, że dokonał tego cudu. ¹⁹ Faryzeusze zaś mówili między sobą:

—Chyba nie da się już nic zrobić. Cały świat poszedł za Nim.

Jezus zapowiada swoją śmierć

²⁰ W tym czasie przybyli na święto pewni Grecy, aby oddać chwałę Bogu. ²¹ Podeszli do Filipa, pochodzącego z Betsaidy w Galilei, i prosili go:

—Chcielibyśmy spotkać się z Jezusem.

²² Filip porozmawiał z Andrzejem i razem powiedzieli o tym Jezusowi.

²³ —Nadszedł czas, abym Ja, Syn Człowieczy, został otoczony chwałą—odpowiedział im Jezus. ²⁴ —Zapewniam was: Jeśli ziarno pszenicy wpada w ziemię i nie obumiera, pozostaje samo. Jeśli obumiera, przynosi obfity plon. ²⁵ Kto kocha ziemskie życie, utraci je. Lecz kto nie przywiązuje wagi do życia na tym świecie, otrzyma życie wieczne. ²⁶ Kto chce Mi służyć, niech idzie ze Mną. A tam, gdzie Ja będę, będzie i mój sługa. Mój Ojciec doceni bowiem tych, którzy Mi służą. ²⁷ Teraz zaś przeżywam wielkie rozdarcie. Czy mam prosić: „Ojcze, uchroń Mnie przed tą chwilą”? Przecież właśnie z jej powodu przyszedłem na świat! ²⁸ Ojcze, otocz swoje imię chwałą!

Wówczas dał się słyszeć głos z nieba:

—Już je otoczyłem chwałą i ponownie otoczę.

²⁹ —Zagrzmiało!—powiedzieli niektórzy, słysząc ten głos.

—To anioł przemówił—twierdzili inni.

³⁰ —Ten głos odezwał się nie ze względu na Mnie, ale na was—odpowiedział Jezus. ³¹ —Nadszedł bowiem czas sądu nad światem. Teraz jego władca zostanie z niego wyrzucony. ³² A Ja, gdy zostanę podniesiony w górę, przyciągnę wszystkich do siebie.

³³ Mówiąc o podniesieniu, dał im do zrozumienia, w jaki sposób umrze. ³⁴ Wtedy ludzie z tłumu pytali Go:

—Z Prawa Mojżesza wiemy, że Mesjasz będzie żyć wiecznie. Dlaczego więc mówisz, że Syn Człowieczy zostanie podniesiony w górę? Kim On właściwie jest?

³⁵ —Jeszcze tylko przez chwilę będziecie mieli wśród siebie światło—odpowiedział Jezus. —Dopóki możecie, chodźcie więc w jego blasku, aby nie ogarnął was mrok. Kto bowiem chodzi w ciemności, nie wie, dokąd zmierza. ³⁶ Póki macie światło, uwierzcie w nie, abyście stali się dziećmi światła.

Po tych słowach Jezus odszedł i ukrył się przed tłumem.

Niewiara

³⁷ Chociaż dokonał na oczach ludzi wielu cudów, nie wszyscy Mu uwierzyli. ³⁸ W ten sposób spełniły się słowa proroka Izajasza, który powiedział:

³⁹ Nie mogli jednak uwierzyć, ponieważ Izajasz powiedział również:

⁴¹ Tak właśnie powiedział Izajasz, bo ujrzał Bożą chwałę. ⁴² Mimo to wielu przywódców uwierzyło Jezusowi. Nie przyznawali się jednak do tego w obawie przed faryzeuszami, którzy mogli wyrzucić ich z synagogi. ⁴³ Ludzkie uznanie cenili bowiem bardziej niż przychylność Boga.

⁴⁴ Dalej nauczając, Jezus zawołał do tłumów:

—Kto wierzy Mi, wierzy również Temu, który Mnie posłał. ⁴⁵ A kto Mnie widzi, widzi także Tego, który Mnie posłał. ⁴⁶ Przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto Mi wierzy, nie musiał tkwić w ciemności. ⁴⁷ Jeśli ktoś Mnie słucha, ale nie jest Mi posłuszny, nie będę go sądzić. Nie przyszedłem bowiem na świat po to, aby potępić ludzi, ale aby ich zbawić. ⁴⁸ Kto odrzuca Mnie i moje słowa, będzie miał jednak innego sędziego: będą nim słowa, które wypowiedziałem. To one osądzą go w dniu ostatecznym. ⁴⁹ Nie przemawiałem bowiem z własnej inicjatywy. Ten, który Mnie posłał, przekazał Mi, co i jak mam mówić. ⁵⁰ Przykazania mojego Ojca prowadzą do wiecznego życia, dlatego przekazuję wam, to, co Mi polecił.