Job 7

¹‘Wat heeft de mens toch een hard leven op aarde. Zijn zijn dagen niet als die van een gehuurde arbeider?
² Zoals een slaaf naar schaduw verlangt en een arbeider in spanning uitziet naar de uitbetaling van zijn loon,
³ zo heb ik ellendige maanden moeten doormaken, met lange en moeilijke nachten.
⁴ Bij het naar bed gaan denk ik steeds: was het maar weer ochtend en dan lig ik te woelen tot het weer licht wordt.
⁵ Mijn lichaam is vol wormen en zit onder het stof. Het is bedekt met vieze korsten. Ik ben niet om aan te zien.
⁶ Mijn leven vliegt voorbij, de ene hopeloze dag na de andere.
⁷ Mijn leven is in één zucht voorbij en van geluk blijft niets over.
⁸ Jullie kunnen mij nu nog zien, maar niet lang meer. Spoedig zullen jullie zoeken, maar dan ben ik er niet meer.
⁹ Zoals een wolk uiteen wordt gedreven en verdwijnt, zo verdwijnen ook de doden in hun graven.
¹⁰ Nooit meer zullen zij terugkeren naar hun gezin en hun huis en in hun woonplaats zijn hun namen gauw vergeten.
¹¹ Ik moet praten over wat mij kwelt. Ik moet mijn verbitterde gevoelens kunnen uiten!
¹² O God, ben ik soms de zee of een monster, dat U mij constant laat bewaken?
^13,14 Zelfs wanneer ik mijn ellende in mijn slaap probeer te vergeten, maakt U mij nog bang met vreselijke nachtmerries.
¹⁵ Ik word nog liever gewurgd dan dat ik in dit lichaam verder leef!
¹⁶ Ik ben het zat! Ik wil niet voor altijd blijven leven! Laat mij toch die laatste dagen met rust!
¹⁷ Is een mens het echt waard dat U altijd tijd en zorg aan hem besteedt?
¹⁸ Moet U werkelijk elke morgen voor hem staan en hem elk moment van de dag op de proef stellen?
¹⁹ Waarom laat U mij niet met rust, al is het maar voor even?
²⁰ Heb ik U iets aangedaan door mijn zonde, o God, Bewaker van de mensheid? Waarom hebt U mij als doelwit genomen en mijn leven tot een zware last gemaakt?
²¹ Waarom vergeeft U mij mijn zonde niet en verlost U mij niet van mijn schuld? Want als dit zo doorgaat, zal ik gauw sterven en languit in het stof komen te liggen. Als U mij dan nog zoekt, ben ik er niet meer.’