Job 17

¹‘Mijn geest is gebroken en ik ben meer dood dan levend, het graf staat al voor mij open.
² Spotzieke lieden omringen mij en waar ik ook kijk, zie ik hen die mij beledigen.
^3,4 Zal dan niemand mijn onschuld bij God bevestigen? Maar U, mijn God, hebt er toch voor gezorgd dat zij dit niet begrijpen. Och, laat hen niet triomferen!
⁵ Als iemand zich laat omkopen om zijn vrienden aan te klagen, zullen zijn kinderen blind door het leven gaan.
⁶ Hij heeft mij tot mikpunt van openlijke spot gemaakt, de mensen spugen mij in het gezicht.
⁷ Mijn ogen zijn dof van het huilen en ik ben nog maar een schim van wie ik vroeger was.
⁸ Oprechte mensen staan verbaasd als zij mij zien en de onschuldige keert zich tegen de goddeloze.
⁹ De rechtvaardigen laten zich niet van de goede weg afbrengen, de mensen met reine harten worden steeds sterker.
¹⁰ Maar jullie kunnen mij beter met rust laten, want ik zie onder jullie geen wijs mens.
¹¹ Mijn goede dagen behoren tot het verleden. Mijn verwachtingen zijn niet uitgekomen. Mijn hartenwensen zijn in rook opgegaan.
¹² Zij maken van de nacht een dag en zeggen wanneer het donker is: “Het wordt zo weer licht.” Zo verdraaien zij de waarheid.
^13,14 Als ik sterf, ga ik de duisternis in. Het graf is mijn woonplaats. De ontbinding is mijn vader en de wormen mijn moeder en zuster.
¹⁵ Waar is mijn hoop dan gebleven? Kan iemand nog enige hoop voor mij ontdekken?
¹⁶ Nee, mijn hoop en mijn verwachtingen gaan met mij het graf in. Samen zullen wij in het stof rusten.’