Kanta sa Pagdayaw sa Dios
1Sa sina nga tion, ini nga kanta pagakantahon sa Juda: “Mapag-on na ang aton siyudad. Ang kaluwasan sang Dios pareho sa pader nga nagapalibot sa aton. 2 Abrihi ang mga puwertahan sang siyudad agod makasulod ang matarong nga nasyon, ang nasyon nga matutom sa Ginoo.
3 “Hatagan mo, Ginoo, sang kompleto nga kalinong ang tawo nga ang iya hunahuna nasintro sa imo, kay nagasalig siya sa imo.
4 “Magsalig kamo permi sa Ginoo kay ang Ginoo amo ang aton palalipdan nga bato hasta san-o. 5 Sa pagkamatuod, ginpaubos niya ang mga bugalon. Ginlaglag niya ang ila siyudad hasta nga nagkalarumpag ini sa duta. 6 Gintapak-tapak ini sang ginpigos nga mga imol.
7 “Matapan ang dalanon sang mga matarong, kag ikaw, Matarong nga Dios, ang nagtapan sini. 8 Ginoo, ginasunod namon ang imo mga sugo, kag nagasalig kami sa imo. Ang amon handom amo nga mapadunggan ka. 9 Ginahandom ko gid ikaw kon gab-i, sa bug-os ko nga tagipusuon. Matuod nga kon maghukom ka sa mga tawo sa kalibutan, makatuon sila nga magkabuhi nga matarong. 10 Bisan ginakaluoyan mo ang malaot nga mga tawo, wala gihapon sila nagatuon sa pagkabuhi nga matarong. Bisan nagaestar sila sa duta sang mga matarong, padayon gihapon sila sa paghimo sang malain, kag wala nila ginakilala ang imo pagkagamhanan. 11 Ginoo, handa ka na nga magsilot sa ila, pero wala sila kahibalo. Pahibalua sila, Ginoo! Pakahuy-i sila paagi sa pagpakita sa ila kon daw ano ang imo paghigugma sa imo katawhan. Sila nga imo mga kaaway laglaga sang imo kalayo.
12 “Ginoo, hatagan mo kami sang maayo nga kahimtangan. Kay ang tanan nga hinimuan namon nahimo namon tungod sa imo bulig. 13 Ginoo, nga amon Dios, gin-gamhan kami sang iban, pero ikaw lang gid ang amon ginasimba. 14 Patay na sila subong kag indi na mabuhi liwat. Ginsilutan mo sila kag ginlaglag; kag ginkalimtan na sila. 15 Ginoo, ginpadako mo ang amon nasyon; ginpasangkad mo ang mga dulunan sini, kag naghatag ini sang kadungganan sa imo. 16 Ginoo, gindisiplina mo ang imo katawhan, kag sa ila kalisod nagdangop sila kag nagpanawag[a] sa imo. 17 Nakita mo, Ginoo, ang amon pag-antos. Pareho kami sa babayi nga manugbata, nga nagasinggit tungod sa puwerte nga kasakit. 18 Nag-ugayong kami sa kasakit, pero wala man kami sing may ginbata. Wala kami sing may nahimo para luwason ang amon duta,[b] kag wala man namon nalaglag ang mga katawhan sa kalibutan nga amon mga kaaway.[c] 19 Pero mabanhaw ang imo mga katawhan nga nagkalamatay. Magabangon ang ila mga bangkay kag magakanta sa kalipay. Subong nga ang tun-og sa kaagahon nagapabugnaw sang duta, ikaw Ginoo magabanhaw sang mga patay.”
20 Mga kasimanwa, magsulod kamo sa inyo mga balay kag siraduhi ninyo ang inyo mga puwertahan. Panago anay kamo hasta madula ang kaakig sang Ginoo. 21 Kay nagaabot na siya halin sa iya ginaestaran agod silutan ang mga pumuluyo sang kalibutan tungod sa ila mga sala. Ipahayag na sang duta ang mga tawo nga ginpamatay; indi na niya ini pagtaguon pa.