Abraham uniewinniony dzięki wierze

¹Jak wyglądała ta sprawa w przypadku Abrahama, naszego przodka? ² Jeśli został uniewinniony na podstawie swoich czynów, to ma powód do dumy—ale nie przed Bogiem! ³ Co o tym mówi Pismo? Czytamy w nim: „Abraham uwierzył Bogu i został uniewinniony”. ⁴ Pracownikowi należy się zapłata za pracę—bez żadnej łaski. ⁵ W przypadku zaś tego, kto nie pracuje, ale wierzy Bogu, który uniewinnia grzesznika, właśnie jego wiara jest podstawą do uniewinnienia. ⁶ Król Dawid tak opisał szczęście człowieka, którego Bóg uniewinnił niezależnie od uczynków:

⁹ Czy to szczęście dotyczy tylko obrzezanych, czy również nieobrzezanych? Powiedzieliśmy już, że: „Abraham uwierzył Bogu i został uniewinniony”. ¹⁰ Kiedy to się wydarzyło? Przed czy po jego obrzezaniu? Oczywiście, że przed! ¹¹ Obrzezanie otrzymał jako dowód uniewinnienia dzięki wierze—gdy był jeszcze nieobrzezany. W ten sposób stał się duchowym ojcem tych, którzy przyjmują Boże uniewinnienie jako nieobrzezani, ¹² oraz tych, którzy są obrzezani, ale nie opierają się na tym, bo mają także wiarę, którą okazał Abraham.

¹³ Bóg obiecał Abrahamowi i jego potomkom, że da im w posiadanie całą ziemię. Obietnica ta nie była jednak uzależniona od wypełniania Prawa, ale wynikała z uniewinnienia Abrahama dzięki wierze. ¹⁴ Jeśliby wypełnienie tej obietnicy zależałoby od przestrzegania Prawa, to wiara Abrahama straciłaby sens, a obietnica stałaby się pusta. ¹⁵ Prawo wiąże się z karą, a tam, gdzie nie ma Prawa, nie ma i przestępstwa. ¹⁶ Dlatego obietnica dla wszystkich potomków Abrahama wypływa z wiary oraz łaski od Boga. Dotyczy ona nie tylko tego, który przestrzega Prawa, ale i tego, kto wierzy Bogu, podobnie jak Abraham, nasz wspólny przodek. ¹⁷ Bóg powiedział bowiem o nim: „Uczyniłem cię ojcem wielu narodów”. Abraham uwierzył Bogu jako Temu, który ożywia umarłych i powołuje do istnienia to, czego nie ma.

¹⁸ Nie mając dowodów na to, że tak się stanie, Abraham uwierzył, że będzie ojcem wielu narodów. Powiedziano Mu bowiem: „Takie właśnie będzie twoje potomstwo”. ¹⁹ Nie stracił wiary, choć widział, że on sam się starzeje—miał już wtedy bowiem prawie sto lat—i że Sara nie może już mieć dzieci. ²⁰ Ani przez chwilę nie zwątpił jednak w Bożą obietnicę. Przeciwnie, jego wiara wzrosła, przynosząc chwałę Bogu. ²¹ Był przekonany, że Bóg jest w stanie spełnić to, co obiecał. ²² I właśnie dzięki temu został przez Niego uniewinniony. ²³ Te wspaniałe Boże słowa o uniewinnieniu zostały skierowane nie tylko do niego, ²⁴ ale także do nas, którzy dostąpiliśmy uniewinnienia dzięki temu, że uwierzyliśmy Bogu, który wskrzesił Jezusa, naszego Pana. ²⁵ On został wydany za nasze grzechy i zmartwychwstał, aby nas uniewinnić.