Judasz popełnia samobójstwo

¹Następnego dnia, wczesnym rankiem, najwyżsi kapłani i starsi ponownie zebrali się, aby ustalić, jak doprowadzą do wykonania na Jezusie wyroku śmierci. ² Ostatecznie postanowili przekazać Jezusa pod zbrojną eskortą Piłatowi, rzymskiemu gubernatorowi.

³ Gdy Judasz, zdrajca, dowiedział, że Jezus został skazany za śmierć, zaczął żałować swojego czynu i odniósł pieniądze—trzydzieści srebrnych monet—najwyższym kapłanom i starszym.

⁴ —Zgrzeszyłem!—oświadczył. —Wydałem niewinnego człowieka.

—Co nas to obchodzi? To twój problem!—odparli.

⁵ Judasz rzucił wtedy pieniądze na posadzkę świątyni, wybiegł i powiesił się. ⁶ Kapłani podnieśli srebrniki.

—Nie można ich umieścić w skarbcu—orzekli—bo są zapłatą za morderstwo.

⁷ Po naradzie postanowili przeznaczyć je na zakup Pola Garncarzy i założyć tam cmentarz dla cudzoziemców. ⁸ Dlatego miejsce to do dzisiaj nazywa się Polem Krwi. ⁹ W ten sposób spełniło się proroctwo Jeremiasza: „Wzięli trzydzieści srebrnych monet, bo na tyle Go wycenili synowie Izraela, ¹⁰ i kupili Pole Garncarzy—jak im rozkazał Pan”.

Jezus przed Piłatem

¹¹ Gdy Jezus stanął przed gubernatorem Piłatem, ten zapytał Go:

—Jesteś Królem Żydów?

—Sam to potwierdzasz—odpowiedział mu Jezus.

¹² A obecni tam najwyżsi kapłani i starsi wysuwali przeciwko Niemu wiele zarzutów, ale Jezus nie odpowiadał. Wtedy Piłat zwrócił się do Niego:

¹³ —Czy nie słyszysz tych wszystkich oskarżeń?

¹⁴ Lecz, ku jego wielkiemu zdziwieniu, Jezus nie odpowiedział na żaden z zarzutów.

¹⁵ A był zwyczaj, że raz w roku, na święto Paschy, gubernator uwalniał na prośbę ludu jednego żydowskiego więźnia. ¹⁶ W tym czasie przebywał właśnie w więzieniu znany przestępca—Barabasz. ¹⁷ Gdy więc przed rezydencją Piłata zebrali się ludzie, ten zapytał ich:

—Kogo mam wam wypuścić? Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem?

¹⁸ Zorientował się bowiem, że to z nienawiści uknuto ten spisek przeciw Jezusowi. ¹⁹ Gdy tak siedział na fotelu sędziowskim, żona przysłała mu wiadomość:

—Zostaw w spokoju tego prawego człowieka. Dziś w nocy miałam z jego powodu straszny sen!

²⁰ Tymczasem kapłani i starsi przekonali tłum, aby prosił o uwolnienie Barabasza i żądał śmierci dla Jezusa.

²¹ —Którego z nich mam wam wypuścić?—spytał ponownie gubernator.

—Barabasza!—zawołali.

²² —Co mam zatem zrobić z Jezusem Mesjaszem?

—Ukrzyżuj go!—zawołali w odpowiedzi.

²³ —Ale dlaczego?—dopytywał Piłat. —Jakie przestępstwo popełnił?

Oni jednak nie słuchali go i coraz głośniej wołali:

—Ukrzyżuj go!!!

²⁴ Piłat, widząc, że nic nie wskóra i że robi się coraz większe zamieszanie, na oczach tłumu umył ręce i rzekł:

—Nie jestem winien jego śmierci! To wasza odpowiedzialność!

²⁵ —Dobrze! Bierzemy ją na siebie i naszych potomków!—zawołał cały tłum.

²⁶ Wypuścił więc Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i skazał Go na śmierć przez ukrzyżowanie.

Żołnierze śmieją się z Jezusa

²⁷ Żołnierze gubernatora wyprowadzili Go na dziedziniec i zwołali cały oddział. ²⁸ Ubrali Go w szkarłatny płaszcz ²⁹ i włożyli na Jego głowę koronę uplecioną z długich, ostrych cierni, a do prawej ręki dali kij. I klękali przed Nim, naśmiewając się:

—Niech żyje Król Żydów!

³⁰ Opluwali Go też, brali Jego kij i bili Go po głowie. ³¹ Kiedy im się to znudziło, ściągnęli z Niego płaszcz, nałożyli Mu z powrotem Jego własne ubranie i poprowadzili na ukrzyżowanie.

Ukrzyżowanie

³² Po drodze zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny i zmusili go, aby niósł Jego krzyż. ³³ W ten sposób doprowadzili Jezusa na miejsce zwane Golgotą (to znaczy: „Czaszką”). ³⁴ Tam podali Mu do picia kwaśne wino. Spróbował, ale nie chciał go pić. ³⁵ Potem Go ukrzyżowali, a o Jego ubranie rzucili losy. ³⁶ Następnie usiedli i pilnowali Go. ³⁷ A nad Jego głową przybili do krzyża tabliczkę z opisem winy: „to jest jezus, król żydów”.

³⁸ Po obu stronach Jezusa ukrzyżowano dwóch przestępców. ³⁹ Przechodzący obok ludzie śmiali się z Niego. Patrzyli z pogardą i wołali:

⁴⁰ —Widzisz, jak skończyłeś? Mówiłeś, że potrafisz zburzyć i w trzy dni odbudować świątynię! Skoro jesteś taki mocny, uratuj teraz siebie samego i zejdź z krzyża! Podobno jesteś Synem Bożym!

⁴¹ Stali tam również najwyżsi kapłani i inni przywódcy religijni. Oni także naśmiewali się z Jezusa:

⁴² —Innych potrafił ratować, a siebie uratować nie może! Taki z niego Król Izraela? Niech zejdzie z krzyża, to mu uwierzymy! ⁴³ Tak ufał Bogu, to niech go teraz uratuje, o ile zechce. Przecież powtarzał: „Jestem Synem Boga”.

⁴⁴ Tak samo naśmiewali się z Niego wiszący obok przestępcy.

Śmierć Jezusa

⁴⁵ Nagle, około południa całą ziemię okrył mrok i aż do godziny trzeciej było ciemno. ⁴⁶ Wtedy właśnie Jezus głośno zawołał:

—Eloi, Eloi, lema sabachthani! (co znaczy: „Boże mój, Boże mój, czemu Mnie opuściłeś?”).

⁴⁷ Stojący w pobliżu ludzie sądzili, że woła proroka Eliasza. ⁴⁸ Jeden z nich podbiegł po gąbkę, nasączył ją kwaśnym winem i na kiju podał Jezusowi, żeby się napił. ⁴⁹ Lecz pozostali mówili:

—Zostaw go! Zobaczymy, czy zjawi się Eliasz, żeby go uratować.

⁵⁰ Lecz Jezus wydał jeszcze jeden okrzyk i skonał. ⁵¹ W tej samej chwili zasłona w świątyni, oddzielająca miejsce najświętsze, rozdarła się na dwie części—od góry aż do dołu. Zatrzęsła się również ziemia i popękały skały. ⁵² Otworzyły się groby i wielu umarłych, którzy byli ludźmi kochającymi Boga, powstało z martwych. ⁵³ Później, po zmartwychwstaniu Jezusa, udali się do Jerozolimy, świętego miasta, gdzie widziało ich wielu ludzi.

⁵⁴ Rzymski dowódca i jego żołnierze pilnujący Jezusa na widok trzęsienia ziemi i wszystkich tych zjawisk przerazili się.

—To naprawdę był Syn Boży!—wołali.

⁵⁵ Wiele kobiet, które przyszły z Jezusem z Galilei, aby Mu pomagać, przyglądało się temu wszystkiemu z daleka. ⁵⁶ Wśród nich były Maria z Magdali, Maria—matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

Pogrzeb Jezusa

⁵⁷ Gdy zapadł wieczór, pewien bogaty człowiek—Józef z Arymatei, będący uczniem Jezusa— ⁵⁸ udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Ten polecił mu je wydać. ⁵⁹ Józef wziął je, owinął w długie lniane płótno ⁶⁰ i złożył w swoim nowym grobowcu, wykutym w skale. ⁶¹ Maria z Magdali i druga Maria zostały tam, siedząc naprzeciwko grobu.

Straże przy grobie

⁶² Nazajutrz, pierwszego dnia święta Paschy, najwyżsi kapłani i faryzeusze udali się do Piłata ⁶³ i oznajmili:

—Panie, przypomnieliśmy sobie, że ten kłamca mówił jeszcze za życia: „Po trzech dniach zmartwychwstanę”. ⁶⁴ Wydaj więc rozkaz opieczętowania grobu na trzy dni, aby przypadkiem jego uczniowie nie wykradli ciała i nie rozgłaszali tłumom: „On zmartwychwstał!”. Bo to ostatnie kłamstwo byłoby gorsze od pierwszego.

⁶⁵ —Weźcie straż i zabezpieczcie miejsce najlepiej, jak potraficie—odrzekł Piłat.

⁶⁶ Poszli więc do grobowca, zapieczętowali kamień zamykający wejście i postawili straże.