Przypowieść o siewcy

¹Jeszcze tego samego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem, ² gdzie wkrótce zgromadziły się ogromne tłumy. Wsiadł więc do łodzi, a ludzie pozostali na brzegu. ³ Zaczął ich wtedy nauczać posługując się przypowieściami:

—Pewien rolnik postanowił zasiać ziarno. ⁴ Gdy rozsiewał je na polu, niektóre nasiona upadły na udeptaną ścieżkę. Zaraz przyleciały ptaki i wydziobały je. ⁵ Inne upadły na cienką warstwę gleby, pod którą była skała. ⁶ Te, choć szybko wyrosły, wkrótce zwiędły w słonecznym upale i zginęły, ponieważ w płytkiej glebie ich korzenie nie znalazły dosyć wody. ⁷ Jeszcze inne upadły między chwasty i niebawem zostały przez nie zagłuszone. ⁸ Niektóre jednak trafiły na dobrą glebę i dały po sto, sześćdziesiąt lub trzydzieści ziaren plonu. ⁹ Kto ma uszy do słuchania, niech słucha uważnie!

¹⁰ Uczniowie podeszli do Jezusa i zapytali:

—Dlaczego nauczasz ludzi poprzez przypowieści?

¹¹ —Wam dano zrozumieć tajemnice dotyczące królestwa niebieskiego—wyjaśnił. ¹² —Kto ma Bożą mądrość, otrzyma jej więcej i będzie opływał w dostatek. A ten, kto jej nie ma, straci nawet tę odrobinę, którą posiada. ¹³ Mówię do nich poprzez przypowieści, bo choć widzą i słyszą, niczego nie rozumieją. ¹⁴ Wypełnia się więc na nich proroctwo Izajasza:

¹⁶ Bóg was ogromnie wyróżnił, pozwalając wam to wszystko widzieć i słyszeć—kontynuował Jezus. ¹⁷ Zapewniam was, że w przeszłości wielu proroków i innych ludzi kochających Boga pragnęło zobaczyć i usłyszeć to, co wy, ale nie mogli. ¹⁸ Teraz poznajcie znaczenie przypowieści o siewcy. ¹⁹ Gdy ktoś słucha słów o królestwie i nie rozumie ich, przychodzi do niego szatan i wykrada to, co zapadło w jego sercu. Tak jest z ziarnem posianym na udeptanej ścieżce. ²⁰ Ziarno na gruncie skalistym oznacza tego, kto słucha i z radością przyjmuje słowo. ²¹ Brak mu jednak mocnych korzeni. Jest niestały i w obliczu trudności lub prześladowań z powodu słowa załamuje się. ²² Ziarnem posianym wśród chwastów jest człowiek, który słucha słowa, ale zmartwienia i pogoń za bogactwem zagłuszają je, tak że nie przynosi ono w jego życiu żadnego plonu. ²³ Dobra gleba natomiast to człowiek, który słucha słowa, rozumie je i wydaje obfity plon: sto, sześćdziesiąt lub trzydzieści razy większy.

Przypowieść o chwastach

²⁴ Potem Jezus przedstawił kolejną przypowieść:

—Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał na polu dobre ziarno. ²⁵ Lecz gdy wszyscy spali, zakradł się jego wróg i między pszenicę posiał chwasty. ²⁶ Gdy nasiona wzeszły i zaczęły pojawiać się kłosy, wyrosły także chwasty. ²⁷ Wówczas przyszli do właściciela pracownicy i powiedzieli: „Czy nie posiałeś dobrego ziarna? Skąd w takim razie na polu wzięły się chwasty?”. ²⁸ „Musiał to zrobić mój nieprzyjaciel”—wyjaśnił. „Czy więc chcesz, abyśmy poszli i usunęli chwasty?”—zapytali pracownicy. ²⁹ „Nie”—odpowiedział—„Przypadkiem moglibyście powyrywać zboże. ³⁰ Niech rosną razem aż do żniw, a wtedy powiem żniwiarzom: Zbierzcie najpierw chwasty—w wiązki przeznaczone do spalenia, a pszenicę zwieźcie do magazynów”.

Przypowieść o ziarnie gorczycy i kwasie

³¹ Jeszcze inną przypowieść opowiedział im Jezus:

—Królestwo niebieskie jest podobne do ziarna gorczycy, które rolnik zasiał na polu. ³² Mimo że jest ono chyba najmniejsze ze wszystkich nasion, wyrasta na krzew zaliczany do największych, a na jego rozłożystych gałęziach ptaki budują sobie gniazda.

³³ Przedstawił im też taką przypowieść:

—Królestwo niebieskie jest podobne do kwasu chlebowego, który kobieta zmieszała z całym workiem mąki i który przeniknął całe ciasto.

³⁴ Cokolwiek Jezus mówił do tłumów, posługiwał się przypowieściami. Inaczej nie nauczał. ³⁵ W ten sposób miały się wypełnić słowa proroka:

Wyjaśnienie przypowieści o chwastach

³⁶ Potem opuścił zebranych i udał się do domu. Wówczas uczniowie podeszli do Niego, prosząc:

—Wyjaśnij nam przypowieść o chwastach na polu.

³⁷ —Siejącym dobre ziarno jestem Ja, Syn Człowieczy—odpowiedział Jezus. ³⁸ —Polem jest świat, a dobre ziarno to ci, którzy należą do królestwa. Chwasty to ci, którzy należą do diabła, ³⁹ a nieprzyjacielem, który je posiał, jest sam diabeł. Żniwa to koniec świata, a żniwiarze to aniołowie. ⁴⁰ Koniec czasów podobny będzie do zbioru i spalenia chwastów. ⁴¹ Ja, Syn Człowieczy, wyślę wtedy swoich aniołów—a oni usuną z królestwa tych, którzy czynili zło i prowadzili do zła innych. ⁴² Wrzucą ich do rozpalonego pieca. Tam będzie lament i rozpacz. ⁴³ A ludzie prawi zabłysną jak słońce w królestwie swojego Ojca. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha uważnie!

Przypowieść o ukrytym skarbie i perle

⁴⁴ Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu znalezionego na polu—mówił Jezus. —Ten, kto go odkrył, ukrył go ponownie i z radości poszedł sprzedać wszystko, co posiadał, aby kupić to pole. ⁴⁵ Królestwo niebieskie podobne jest również do kolekcjonera pięknych pereł. ⁴⁶ Gdy natrafił na niezwykle cenną perłę, poszedł sprzedać cały majątek i kupił ją.

Przypowieść o sieci

⁴⁷ Królestwo niebieskie można również porównać do sieci rzuconej w morze, w którą wpadają różne ryby. ⁴⁸ Gdy już się napełni, wyciąga się ją na brzeg i przebiera ryby: dobre kładzie się do skrzyni, a niedobre się wyrzuca. ⁴⁹ Podobnie będzie przy końcu czasów—aniołowie oddzielą ludzi złych od prawych. ⁵⁰ I wrzucą tych pierwszych w ogień, gdzie będzie lament i rozpacz. ⁵¹ Czy zrozumieliście?

—Tak—odpowiedzieli uczniowie.

⁵² Jezus kontynuował:

—Każdy przywódca religijny, znawca Pism, który staje się uczniem królestwa niebios, jest podobny do bogatego właściciela. Podobnie jak on, wydobywa ze swojego skarbca stare i nowe kosztowności.

Zlekceważony prorok

⁵³ Gdy Jezus skończył tam nauczać, ⁵⁴ powrócił w rodzinne strony i przemawiał w tamtejszej synagodze. A słuchający ze zdumieniem powtarzali:

—Skąd u niego taka mądrość i moc? ⁵⁵ Przecież jest synem cieśli! Znamy dobrze jego matkę, Marię, i braci: Jakuba, Józefa, Szymona i Judę. ⁵⁶ Przecież i jego siostry tu są?! Skąd się więc u niego to wszystko wzięło?

⁵⁷ I nie mogli się z tym pogodzić. Wtedy Jezus powiedział:

—Prorok może cieszyć się poważaniem wszędzie, z wyjątkiem swojego miasta i rodziny.

⁵⁸ I z powodu ich niewiary nie dokonał tam wielu cudów.