Przypowieść o uczcie weselnej

¹Jezus przedstawił jeszcze jedną przypowieść:

² —Królestwo niebieskie jest podobne do władcy, który wyprawił synowi wesele. ³ Posłał służących, aby powiadomili zaproszonych, ale ci nie chcieli przyjść. ⁴ Poprzez innych służących wysłał im więc następującą wiadomość: „Uczta gotowa, mięso na rożnach—wszystko przygotowane! Zapraszam na wesele!”. ⁵ Ale goście zlekceważyli zaproszenie: jeden poszedł na pole, inny—do swojego sklepu. ⁶ A niektórzy nawet naubliżali posłańcom i zabili ich. ⁷ Władca wpadł w gniew: wysłał wojsko, zgładził zabójców i spalił ich miasto. ⁸ Potem rzekł sługom: „Uczta weselna została przygotowana, ale zaproszeni okazali się jej niegodni. ⁹ Wyjdźcie więc na ulice i zaproście na wesele wszystkich, których spotkacie”. ¹⁰ Poszli więc i przyprowadzili z ulic wszystkich napotkanych ludzi—zarówno złych, jak i dobrych. W ten sposób sala biesiadna zapełniła się gośćmi. ¹¹ Gdy władca wszedł, aby ich zobaczyć, zauważył człowieka, który nie miał na sobie weselnego ubrania. ¹² „Przyjacielu!”—zwrócił się do niego. —„Jak się tu znalazłeś, nie mając weselnego ubrania?”. On jednak nic nie odpowiedział. ¹³ Wówczas władca rozkazał sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności, gdzie panuje lament i rozpacz!”. ¹⁴ Wielu jest bowiem zaproszonych, ale mało wybranych.

Płacenie podatków cezarowi

¹⁵ Tymczasem faryzeusze naradzali się, jak sprowokować Jezusa do jakiejś niefortunnej wypowiedzi. Potrzebny był im bowiem pretekst do oskarżenia Go. ¹⁶ Wysłali więc swoich ludzi oraz zwolenników Heroda z takim pytaniem:

—Nauczycielu! Wiemy, że nie boisz się mówić prawdy. Nie dostosowujesz się też do opinii ludzi ani do ich oczekiwań, lecz uczciwie nauczasz prawd Bożych. ¹⁷ Powiedz nam więc, czy słusznie płacimy podatki Rzymowi, czy nie?

¹⁸ —Obłudnicy! Chcecie Mnie pogrążyć?!—powiedział Jezus, zdając sobie sprawę z ich podstępu. ¹⁹ —Pokażcie Mi najpierw monetę!

Gdy Mu ją podano, zapytał:

²⁰ —Czyją podobiznę i tytuł na niej widzicie?

²¹ —Cezara—odpowiedzieli.

—Oddawajcie więc cezarowi to, co jego, a Bogu—co należy do Boga!

²² Ta odpowiedź tak ich zaskoczyła, że zaraz stamtąd odeszli.

Po zmartwychwstaniu

²³ Jeszcze tego samego dnia przyszli do Jezusa saduceusze—przedstawiciele ugrupowania nauczającego, że nie będzie zmartwychwstania.

²⁴ —Nauczycielu!—zwrócili się do Niego. —Prawo Mojżesza naucza: „Jeśli umrze mężczyzna i nie pozostawi po sobie potomstwa, jego brat powinien ożenić się z wdową po zmarłym i mieć z nią potomstwo”. ²⁵ Otóż żyło kiedyś u nas siedmiu braci. Najstarszy z nich ożenił się, ale wkrótce zmarł, nie pozostawiając dzieci. Wdowa została żoną młodszego brata. ²⁶ I tak było z drugim, trzecim i resztą braci. ²⁷ W końcu zmarła także ta kobieta. ²⁸ Jeśli rzeczywiście umarli zmartwychwstaną, to czyją będzie wtedy żoną, skoro wszyscy bracia się z nią ożenili?

²⁹ —Cała trudność polega na tym—odparł Jezus—że nie znacie Pisma ani mocy Bożej! ³⁰ Po zmartwychwstaniu więzy małżeńskie nie będą obowiązywać ani tych siedmiu braci, ani kobiety, bo wszyscy pod tym względem będą podobni do aniołów. ³¹ Jeśli zaś chodzi o samo zmartwychwstanie, to czy nigdy nie czytaliście, że Bóg powiedział: ³² „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”? Przecież nie nazwałby siebie Bogiem tych, którzy już nie istnieją!!

³³ Zgromadzeni, słysząc Jego odpowiedź, nie mogli wyjść z podziwu.

Największe przykazanie

³⁴ Faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom. Przyszli więc tam ³⁵ i jeden z nich—przywódca religijny—zadał Mu podchwytliwe pytanie:

³⁶ —Nauczycielu, które z przykazań Prawa Mojżesza jest najważniejsze?

³⁷ —„Kochaj twojego Pana i Boga całym sercem, duszą i umysłem!”—odpowiedział Jezus. ³⁸ —To jest pierwsze i najważniejsze przykazanie. ³⁹ Drugie jest podobne: „Kochaj innych tak, jak kochasz samego siebie!”. ⁴⁰ Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo Mojżesza i księgi proroków.

Mesjasz—Synem Boga

⁴¹ Następnie sam zapytał otaczających Go faryzeuszy:

⁴² —Jak sądzicie? Skąd ma pochodzić Mesjasz?

—Z rodu króla Dawida—odrzekli.

⁴³ —To dlaczego sam Dawid, a przez jego usta Duch Święty, nazywa Go Panem?—zapytał Jezus. —Dawid powiedział przecież:

⁴⁵ Skoro więc Dawid nazwał Go Panem, to jak Mesjasz może być jego potomkiem?

⁴⁶ Nikt nie potrafił Mu na to odpowiedzieć. Dlatego też nikt już więcej nie śmiał Go o nic pytać.