1คนชอบธรรมพินาศไป และไม่มีใครใส่ใจ
คนที่ดำเนินในทางของพระเจ้าถูกคร่าไป
และไม่มีใครเข้าใจ
ว่าคนชอบธรรมถูกรับไป
เพื่อให้พ้นจากความเลวร้าย
2 บรรดาผู้ที่ดำเนินชีวิตอย่างเที่ยงธรรมเข้าสู่สันติสุข
พวกเขาได้พักสงบเมื่อพวกเขาตาย
3 “ส่วนเจ้า จงมาที่นี่ เจ้าลูกแม่มดหมอผี
เจ้าผู้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนล่วงประเวณีและหญิงโสเภณี!
4 เจ้าเย้ยหยันใคร?
เจ้าหัวเราะเยาะใคร?
เจ้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ใคร?
เจ้าเป็นเทือกเถาเหล่ากอของคนทรยศ
และเป็นวงศ์วานของคนโกหกไม่ใช่หรือ?
5 เจ้าเร่าร้อนด้วยราคะในหมู่ต้นโอ๊ก
และใต้ต้นไม้ใบดกทุกต้น
เจ้าสังเวยลูกของเจ้าในหุบเขาลึก
และใต้ชะง่อนผา
6 รูปเคารพท่ามกลางหินเรียบในหุบเขาลึกเป็นส่วนของเจ้า
พระเหล่านั้นเป็นส่วนของเจ้า
ใช่ เจ้าได้ถวายเครื่องดื่มบูชา
และเครื่องธัญบูชาแก่พวกมัน
เพราะสิ่งเหล่านี้ เราควรจะยกโทษให้เจ้าหรือ?
7 เจ้าได้ตั้งเตียงไว้บนภูเขาสูงเด่น
เจ้าขึ้นไปถวายเครื่องบูชาของเจ้าที่นั่น
8 ข้างหลังประตูและเสาประตูของเจ้า
เจ้าได้ตั้งสัญลักษณ์นอกศาสนาไว้
เจ้าละทิ้งเรา เจ้าเปิดผ้าคลุมเตียง
เจ้าขึ้นไปบนเตียงและเปิดกว้าง
เจ้าทำสัญญากับบรรดาเจ้าของเตียงที่เจ้ารัก
และมองดูความเปลือยเปล่าของเขา
9 เจ้าไปหาพระโมเลค[a]พร้อมกับน้ำมันมะกอก
และเพิ่มน้ำหอมของเจ้า
เจ้าส่งคณะทูต[b]ของเจ้าไปไกล
ถึงขนาดลงไปยังแดนผู้ตาย!
10 เจ้าอ่อนระโหยไปเพราะวิถีทางของเจ้า
แต่เจ้าก็ไม่เคยพูดว่า ‘หมดหวัง’
เจ้าฟื้นกำลังตัวเอง
เจ้าจึงไม่อ่อนเปลี้ยไป
11 “เจ้าเกรงกลัวใครหนักหนา?
จึงได้ไม่ซื่อสัตย์ต่อเรา
ไม่นึกถึงเรา
และไม่ใคร่ครวญสิ่งนี้ในใจ
เป็นเพราะเรานิ่งเงียบอยู่นานอย่างนั้นหรือ
เจ้าจึงไม่ยำเกรงเรา?
12 เราจะเปิดเผยความชอบธรรมและการกระทำทั้งหลายของเจ้า
แต่มันจะไม่เป็นประโยชน์อันใดแก่เจ้า
13 เมื่อเจ้าร้องขอความช่วยเหลือ
ก็ให้รูปเคารพทั้งหลายของเจ้าช่วยเจ้าสิ!
ลมจะหอบเอาพวกมันไป
แค่ลมหายใจวูบเดียวก็พัดพวกมันปลิวไปได้
แต่ส่วนผู้ที่ลี้ภัยในเรา
จะได้รับดินแดนนั้นเป็นกรรมสิทธิ์
และมีสิทธิ์ครอบครองภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเรา”
การปลอบโยนผู้สำนึกผิด
14 และจะมีเสียงกล่าวว่า
“จงสร้างขึ้น จงสร้างขึ้นเถิด จงเตรียมทางไว้!
จงขจัดอุปสรรคต่างๆ ออกจากวิถีทางของประชากรของเรา”
15 เพราะพระองค์ผู้สูงเด่นซึ่งดำรงอยู่นิรันดร์
ผู้ทรงพระนามว่าบริสุทธิ์ ตรัสว่า
“เราอาศัยอยู่ในที่สูงส่งและบริสุทธิ์
แต่ก็สถิตกับคนที่สำนึกผิดและถ่อมใจลง
เพื่อฟื้นจิตวิญญาณของคนที่ถ่อมใจ
และฟื้นใจคนที่สำนึกผิด
16 เราจะไม่กล่าวโทษเนืองนิตย์หรือโกรธเคืองอยู่ร่ำไป
มิฉะนั้นแล้วจิตวิญญาณของมนุษย์จะสิ้นแรงต่อหน้าเรา
ลมหายใจของมนุษย์ที่เราสร้างขึ้นจะขาดรอน
17 เราโกรธเพราะความโลภที่เป็นบาปหนาของเขา
เราลงโทษเขาและหันหน้าหนีด้วยความโกรธ
แต่เขาก็ยังคงทำตามใจชอบของตน
18 เราได้เห็นวิถีทางของเขาแล้ว แต่เราจะรักษาเขาให้หาย
เราจะนำเขาและปลอบโยนเขาอีกครั้งหนึ่ง
19 ให้ริมฝีปากของบรรดาผู้ไว้ทุกข์ในอิสราเอลกล่าวคำสรรเสริญ
สันติสุข สันติสุขแก่ทั้งคนที่อยู่ไกลและอยู่ใกล้
เพราะเราจะรักษาพวกเขา” องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนั้น
20 แต่คนชั่วร้ายเหมือนทะเลปั่นป่วน
ซึ่งไม่อาจสงบนิ่ง
คลื่นของเขากวนเลนและโคลนขึ้นมา
21 พระเจ้าของข้าพเจ้าตรัสว่า
“ไม่มีสันติสุขสำหรับคนชั่ว”